W tej wsi na Podkarpaciu mieszka tylko jedna osoba
Wieś Kopysno ulokowana jest na zboczu góry Kopystanki, około 3 kilometry od Rybotycz. To fragment urokliwego Pogórza Przemyskiego, który kusi ciszą, przyrodą i historią. W centrum wsi stoi zabytkowa murowana cerkiew greckokatolicka z 1821 roku. Budowla zachwyca ikonostasem w stylu szkoły rybotyckiej oraz kamienną dzwonnicą. Obok cerkwi znajduje się niewielki, stary cmentarz, a także kapliczka upamiętniająca zniesienie pańszczyzny w 1848 roku.
Kopysno leży w granicach Parku Krajobrazowego Pogórza Przemyskiego i jednocześnie objęte jest ochroną w ramach Obszaru Specjalnej Ochrony Natura 2000. Na jego terenie znajdują się także rezerwat krajobrazowy „Kopystańka”, „Zespół użytków ekologicznych Kopysno” oraz dwa wiekowe dęby szypułkowe uznane za pomniki przyrody.
Dojazd do wsi prowadzi drogą gruntową, co tylko dodaje jej uroku i wrażenia oddalenia od zgiełku. Przez Kopysno przebiega czerwony szlak turystyczny łączący Przemyśl z Sanokiem, a także szlak żółty, prowadzący od wzniesienia Suchy Obycz do Kopystanki.
Opuszczona wieś na Podkarpaciu. Mieszka tam tylko jedna osoba
Według danych z 2021 roku, we wsi mieszka jedna osoba. Dane Głównego Urzędu Statystycznego wskazują, że jedynym mieszkańcem wsi Kopysno na Podkarpaciu jest mężczyzna. Zaś dane archiwalne wskazują, że od 1998 roku w tej wsi mieszkało najwięcej 7 osób. Jeszcze w 2002 roku odnotowano, że we wsi prowadzone było jedno gospodarstwo domowe. Na nie składało się wówczas cztery osoby: trzy kobiety i jeden mężczyzna.
Początki wsi sięgają I połowy XV wieku, kiedy to została założona na prawie wołoskim. W dokumentach z 1408 roku odnotowano istnienie cerkwi pw. Pokrowy Matki Bożej, grodziska i dworu. Przez wieki Kopysno było gniazdem rodu Kopystyńskich – znaczącej rodziny, z której wywodził się m.in. Michał Kopystyński, ostatni prawosławny biskup przemyski i zdecydowany przeciwnik unii brzeskiej, oraz Zachariasz – znany pisarz i polemista.
W połowie XIX wieku majątek ziemski we wsi Kopysno należał do Antoniego i Józefa Tyszkowskich herbu Gozdawa.
W okresie II Rzeczypospolitej wieś znajdowała się w powiecie dobromilskim, w województwie lwowskim. Niestety, jej losy dramatycznie odmieniły się we wrześniu 1945 roku – została spalona przez oddział UPA, a sześciu Polaków straciło wówczas życie. Po wojnie wielu mieszkańców zostało przymusowo wysiedlonych – zarówno na tereny dzisiejszej Ukrainy, jak i w czasie akcji „Wisła”.
ZOBACZ: W tej wsi żyje jedna osoba. Wyjątkowe miejsce na mapie Podkarpacia
