Niebocko - wieś na Podkarpaciu, z którą wiąże się pewne przysłowie
Niebocko to malownicza wieś w województwie podkarpackim, położona w powiecie brzozowskim, w gminie Dydnia. To miejsce, które może pochwalić się nie tylko urokiem przyrody, ale także doskonałą lokalizacją komunikacyjną. Wieś leży wzdłuż drogi wojewódzkiej, łączącej Sanok i bieszczadzki region z Brzozowem, Rymanowem, Krosnem, Dynowem, Przemyślem i Dubieckiem. Ta trasa od wieków była kluczowym szlakiem komunikacyjnym, który umożliwiał podróże i handel, a dziś pozostaje jednym z głównych połączeń w regionie.
Niebocko graniczy z kilkoma sąsiednimi miejscowościami, co czyni je doskonale zintegrowanym punktem na mapie tego obszaru. Od południowego zachodu sąsiaduje z Grabownicą Starzeńską, od południa z Laliną, a od południowego wschodu z Grabówką. Na wschód leży Dydnia, a od północnego wschodu – Jabłonka. Wieś jest częścią gminy Dydnia, która liczy blisko 8,5 tysiąca mieszkańców, a Niebocko jest jedną z jej piętnastu wsi.
Przez pewien czas rządzili w niej Węgrzy
Historia Niebocka sięga bardzo odległych czasów. W dokumentach historycznych pojawia się już od 1674 roku, a wieś występowała pod różnymi nazwami, takimi jak Nyeboczko, Nyeboczsko, Nyewoczsko czy Nieboczsko. Archeologiczne odkrycia wskazują na obecność ludzi na tych terenach już w okresie paleolitu, a także w epoce brązu, kiedy to napłynęła ludność łużycka. Z czasów rzymskich oraz średniowiecza przetrwały liczne ślady osadnictwa, a wiek XIII był okresem najazdów Tatarów, które spaliły i zniszczyły wiele osad. Zapisało się nawet pewne przysłowie: „Gdzie Tatar przeszedł, tam trawa już nie wyrośnie” Mimo to, Niebocko przetrwało kolejne zmiany historyczne, aż do czasów rządów Węgrów w XVII wieku. W połowie XIX wieku posiadłością tabularną we wsi zarządzała Aniela Kraińska, a XIX wiek to także czas rozwoju dworu Wiktorów i Krasińskich, który zachował się do dziś wraz z fragmentami parku.
Okres międzywojenny i powojenny były dla Niebocka trudne. Wieś, podobnie jak inne tereny tej części Polski, borykała się z wystąpieniami chłopskimi i napadami oddziałów UPA, które miały miejsce jeszcze długo po II wojnie światowej. Dopiero w latach 50. XX wieku życie zaczęło wracać do normy, a społeczność wsi zaczęła się odbudowywać.
Wieś ma charakter rozdrobniony pod względem gospodarstw rolnych. Większość z nich to małe gospodarstwa, a największe z nich ma powierzchnię 14,5 ha. W Niebocku działa także prywatny zakład przetwórstwa drzewnego „Grabo”, który zatrudnia mieszkańców wsi oraz osoby z pobliskich miejscowości. W latach 80. XX wieku powstał budynek remizy strażackiej, który dziś pełni funkcję centrum kulturalno-społecznego. Mieści się tam bank, sklep „Hit”, biblioteka, a także sala zabaw i spotkań okolicznościowych. Mieszkańcy mogą również korzystać z działalności artystów ludowych – w Niebocku działają m.in. zespół wokalno-instrumentalny „Przepióreczka” oraz młodzieżowy zespół pieśni i tańca „Kalina”.
Pod względem geograficznym, Niebocko leży wśród wzgórz, które tworzą malowniczą dolinę. Pasma wzgórz wznoszą się na wysokość około 245 m n.p.m., a przez wieś przepływa Niebocki Potok, którego brzegi zostały uregulowane w 2005 roku, by zapobiec zalewaniu gospodarstw podczas obfitych opadów deszczu. Potok ten jest domem dla trzech gatunków ryb: brzan, płotek i uklei.
Niebocko to wieś, która mimo trudnych czasów potrafiła się podnieść i rozwijać, zachowując jednocześnie swoją tradycję, a także otwartość na nowe inicjatywy społeczne i kulturalne.
ZOBACZ: Niebocko - wieś na Podkarpaciu, z którą wiąże się pewne przysłowie. Przez pewien czas rządzili w niej Węgrzy
